რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს, რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები! იცოდე, როცა სხვას შეიყვარებ, ამ სიყვარულზე ვესაუბრები.
ვეტყვი თუ როგორ გვიყვარდა ძველად ჩვენ ტრფიალება წრეგადასული, თუ როგორ გაქრა ოცნება ყველა და მოგონებად დარჩა წარსული. ვეტყვი, თუ როგორ გვიყვარდა გულით ფიროსმანი და თბილისის ღამე, ლაჟცარდოვანი მტკვარის დუდუნი და მარტოობის მკაცრი სიამე.
ვეტყვი: რა მწვავდა, რა სატკივარი, მაღალ მთებს რისთვის გამოვექეცი, როგორ გაგანდე, ძვირფასო, ჯავრი და კაცი ლექსად როგორ ვიქეცი, ამ შენს სახელზე ბერდანის ტყვიით როგორ დავკოდე ნადირი მხარში, რომ არ ვიცოდი მაცდური ტყვილი, რომ შეშლილივით მიყვარდი მაშინ.
ო... მასაც ვეტყვი, ვეტყვი ყველაფერს, რა კარგი იყავ და რარიგ ნაზი, რომ მხოლოდ შენთვის ავაფერადე ჩემი სიმღერა და მუხამბაზი!
ო... მასაც ვეტყვი, ძვირფასო ცირა, როგორ გვდევნიდა ბედი ტიალი, როგორ გვიყვარდა შავი ზღ
... კითხვის გაგრძელება »
აბასთუმანი - ხაბაზთუბანი... მზემ ფანჯრებიდან შემოანათა, ჩემი საწოლი და სასთუმალი, ჩემი პალატა, თეთრი პალატა. ჩემი სიმღერის ეშხით მიმქრალი ქერათმიანი ექიმი ქალი, კელაპტარივით ჩემთვის დამწვარი და სანუკვარი სიკვდილის დღემდე... კვირაში ერთხელ თეთრი საცვალი, მოხეტიალე ცხოვრების შემდეგ... სანთლით შუაღამის აკელაპტრება და გატეხილი სიცხის საზომი... წევხარ, ოცნებობ და გენატრება, ოდაში რომ სდგას, ის ხის საწოლი, განა ოდესმე დამავიწყდება აბასთუმანში თავდავიწყება? თეთრ მაგიდაზე წიგნების გროვა, ცისფერ ვაზაში ნაძვის რტო მწვანე, ოცნება: თბილისს წასვლის დროც მოვა, მიიწურება აგვისტო მალე! აბასთუმანი - ხაბაზთუბანი... მზე ფანჯრებიდან მოიპარება, ჩემი საწოლი და სასთუმალი, თავდავიწყება და ნეტარება.
მწუხარება ნაკეცი გაზაფხულზე დაგეძებს, შენს უმანკო ბაგეზე დაბინავდნენ ლოცვები. საოცრების ლანდები შენს წინ გლოვას ანთებენ, როგორც ბრილიანტები საიდუმლო ოცნებით.
შუაღამის ვედრება სამრეკლოსთან ბერდება, მოგონება ფითრდება სინანულის ფარდებში. სურნელება ვილლასი დაეცემა სილაზე, როგორც ლურჯი სინაზე, დაიკივლებს ვარდებში.
აკანკალდა არმაზი, უნაზესი გამმაზე, მოსვენებას არ მაძლევს კვირეების გუგუნი. ძლივს გადურჩი ამ აპრილს, ვერ ვასრულებ დანაპირს, ჩვენს ცხოვრებას თანაბარს შთანთქავს ღამე უკუნი.
როცა ქარი იწყება, გადვიქცევი ფიქრებად, ალბათ ბევრი იქნება იმედები ქარვაში. მესმის ხმა როიალის, ვით ფოთლების შრიალი, მიყვარს მე ხეტიალი შეშლილივით ქალაქში.
თეთრი ხაზებით დავეწევი სასტიკ ზმანებას, დაისვენებენ ქიმერებზე ჩემი ცოდვები. შენს მიმქრალ სახეს შემოდგომა მე არ მანებებს და აქ, თბილისში, თვით მათხოვარს შევეცოდები.
მე ეს შუადღე გამაოცებს თავის ლოცვებით, ცოდვის ტაძარში გადავითვლი ფიქრებს გაძარცულს. წვიმის ლანდებში ვიმალები ღამის ოცნებით, ო, ეს წუთები მე მაგონებს ტირილს გარდასულს.
ანთებულ გრძნობით ავაკივლებ ცრემლებს თვალებში, როცა საშინლად გამაშავებს მთვარის სინესტე. მეტად მწვავეა ეს ქვეყანა ღამის რკალებში, და ჩემი ლექსი - ყაჩაღების ცრუ მანიფესტი.
კვირის წირვებში ცოდვილ ტაძრებს ასწევენ მკვდრები, თავის წამება სამრეკლოზე მარტო მე მინდა. ო, ვიყრი მუხლებს, სინანულით შენ გევედრები, მე, გაჭირვებულს და საცოდავს, ღმერთო, შემინდე!
ახლა არის ივნისი, ახლა გვიან ღამდება. მაგონდება ბავშვობა. ეს ცა მაშინ სხვა იყო! ამ მაღლობზე ველოდი ქრისტეს გამოცხადებას... მერე თეთრმა სიჩუმემ ის იმედი წაიღო.
ახლა დედის აჩრდილი დებს და მამას მაბარებს, (ახლა უფრო ხშირია დარდი და უძილობა). მზერას მტაცებს საყდარი. ველზე გათხრილ სამარეს ვაკვირდები შორიდან, როგორც მიწის ჭრილობას.
ახლა იქნებ ჭორებიც მომედება ტალახად: მე ხომ ბედმა გამრიყა, თანაც მტანჯავს ციება!.. ახლა ჩემში ძნელია გენიოსის დანახვა, ახლა ჩემი გაკილვა ყველას ეპატიება.
თუმცა თვალებს ცეცხლიანს არ ეტყობათ დაღალვა, ვიცი, გაფითრებული ვგავარ შემოღამებას. ნიჭმა ვეღარ მიშველა, როგორც ზეცამ მაღალმა... არ თავდება ვარამი და იობის წამება.
ახლა მინდა ამ მზეში იმედები გახშირდეს (თუმცა რაა იმედი? - წამიერი ფარ-ხმალი). მელანდება სიკვდილი და სოფელი მამშვიდებს, ჩემი ტკბილი ოცნების ლურჯი ნამოსახლარი.