|
პაოლო იაშვილი
პირამიდებში ელენე დარიანის დღიურიდან იქ, სადაც სდუმან პირამიდები, |
|
მოსე
ეგვიპტემ კალთა გადაგაფარა, რწმენას გალავნად შემოიშენებ, წმინდა ბაგიდან ისმის ოსანა, კლდედ შეიკვრება ტალღის სიმკაცრე, ღვთიურ მანანას მოელი ოდენ, ყველა ნიშანი მკაცრად სრულდება, ღმერთს ემსგავსები ასე თანდათან |
|
--------------------------------------------------------------------------------
ნოე და ცისარტყელა როცა უეცრად წამოიწვიმებს, როცა მანძილი დაიტალღება, საბძელს,საქათმეს,ბაგას,სახბორეს, რაც ბორცვებია და რაც მთებია, ღვინოს წურავენ ჩვენს დროშიც ბევრნი, ფოთოლ ... კითხვის გაგრძელება » |
|
უფალმა ბრძანა, იქმენ ნათელი,
და მერე როცა ირგვლივ გაწვიმდა, თითქოს ჩემს თვალწინ მოკლეს აბელი და მე კაენის ვიქეც ნაწილად... და როცა ღმერთი შემეხო თიხას, საკუთარ აჩრდილს შევყურებ ახლა, ვიდრე საწუთრო ბოლომდე დამხრავს, |
|
ძნელია ქვეყნად ვინმემ გაგრიყოს,
ფურცლებს შევყურებ უკვე წლებია, ისეთი, ოღონდ ყალბი არ იყოს ხშირად წერტილიც მომნატრებია. მე ლექსი მხიბლავს თავის სიმცირით, ცხოვრება რაა?!-უცებ გაგთელავს! უკვე გამაკრეს ძელზე სიტყვებმა, რა ვარ, რა ვიყავ?!--ჩემი ხელები, |
|
ისევ ამოდის კვამლი ბუხრიდან,
ზამთარიც თოვლის ზღაპარს ამთავრებს, და სავსე მთვარეს ვერცხლის ბუდიდან გზადაგზა სტაცებს ქარი ვარსკვლავებს... მთა არ მინახავს ასე გულდიდა, |
|
ფიროსმანი
თითქოს ვიხილე იგი მეტეხთან, საით წავიდა არავინ იცის, |
|
ეს იყო ბევრი ო, ბევრი წლის წინ
სამეფოში, ნაპირად ზღვის ქალწული ცხოვრობდა, იცნობდით ვინც მშვენიერ ანაბელ ლის; _ რომ ყვარებოდა, მას სურდა მხოლოდ და მყვარებოდა მეც მხოლოდ ის. ის იყო ბავშვი, მეც ბავშვი ვიყავ, შეშურდათ ჩვენი დიდი ხნის წინ და გამოკეტეს ძველ აკლდამაში და სიყვარულით ასე ძლიერით |
|
«გადამაგდე და დამკარგე,
როგორც ჩერქეზმა ისარი», ასე გავარდა სამგორში, ცას დაეხალა ციცარი. ვაი, ნაგზაურო ციცარო, არც დაგიღებავ ფრჩხილებსა ის ბაზიერი გიყვარდეს, სათათრეთს გადავვარდები, |
|
იორზე, ვენახში, დიდი ჭერამი გვედგა,___შებუთქვილი, დახუნძლული.
თუ თავდაპირველად იგი ჩემი საყვარელი ხე იყო, მერე იგი მხოლოდ სევდას იწვევდა ჩემში, თან რაღაც ზიზღსაც კი.მერე ისე გაიარა ჩემმა ბავშვობამ, ზედ ერთხელაც აღარ ავსულვარ, აღარც მისი ტოტი დამირხევია. თითქოს უმძრახად ვიყავ ამ ხესთან, გვერდით გავუვლიდი, ზედაც არ შევხედავდი. მერე დაბერდა, გახმა, წაიქცა, არცა მწყენია, თითქოს კიდევაც გამეხარდა. გულში მფიფქავდა ერთი მოგონება, თორემ უმიზეზოდ რად შევიძულებდი ნაადრევი ხილით გამხარებელ ხეს? მაშინ კახეთის რკინიგზა გაჰყავდათ. გზა ჩვენს ივრის ვენახებზე გადიოდა. მალე დაიწყო ჯოჯოხეთური მუშაობა. მექანიზმები მაშინ არ ჰქონდათ და ხელით ებრძოდნენ სალიანდაგო სათხრელ მიწას. დიდძალი მუშა ტრიალებდა__ქართველები, სომხები, რუსობაც ბევრი იყო. ადგილი დახაშმული, ჰაერი__ბოტორო. ივრის მწვანე ჭაობნარი, ჭყანტობები, ჭანჭრობები, ლიები საწყალ მუშებს უხვად ასაჩუქრებდნენ ციებ-ცხელებით, სიცხე სუნთქვას აგუბებდა, სახეს სწვავდა თონის ალმურივით. მუშას სასმელი წყალიც კი არ ჰქონდა, მღვრიე ივრი ... კითხვის გაგრძელება » |