|
ის, მისი დღე და წუთისოფელი, როცა სწყუროდა სულ ღვინოს სვამდა, იდგა ბუხართან ხელადა სველი და უღვიძებდა ბაბუას მადას. ენამზიანი და ზამთრის გულში ტკბილი ქართულით მოლაპარაკე, ჰყვებოდა მშვიდად ბუხრის გუგუნში საბა-სულხანის იგავ-არაკებს. არ იშორებდა წელზე სატევარს, ბატონკაცური შვენოდა წვერი, უყვარდა ლხინში ღამის გათევა - მოგონებები ძველთაგან-ძველი. უყვარდა მოხუცს ხმალამოწვდილი ქართველის ეშხი და სილამაზე, უყვარდა შვილი და შვილიშვილიც ამღერებული არწივის ხმაზე. |
|
სხვა რომ არ იყოს, ჩვენ ამ ლამაზი
ქალების ეშხი დაგვიფარავდა, თორემ მტრებს ისიც კი შეაშინებს, ერთხელ ხმამაღლა რომ ვთქვათ - მარაბდა! მიხარის, როცა სცენაზე გიმზერ, ირხევა შენი ლამაზი ტანი მინდოდა ერთი ნატვრა მენატრა მოვმკვდარიყავ და ქართულ ლეჩაქში როცა გიყურებ შავ სამოსელში, სხვა რომ არ იყოს, ჩვენ მარტო შენი |
|
რა ქართველი ხარ და რა ჭაბუკი, თუ მამულს თავი არ ანაცვალე, - ეს აწვალებდა ცოტნე დადიანს, მეც ქართველი ვარ და ეს მაწვალებს. რომ ვდგევარ ახლა თბილისის კართან, რომ ვდგევარ ახლა თბილისის კართან, რა ქართველი ხარ და რა ჭაბუკი, |
|
1.
ყური დაუგდეთ, ასპინძის ადგილის დედა ჩურჩულობს, |
|
იყავი მუდამ ასე წარმტაცი არ შეარცხვინო შენი მანდილი, გახსოვდეს მუდამ შენი ვაჟკაცი, ბნელ უკუნეთში გადავარდნილი. გეცვას ქართული კაბა ქათიბი, რომ ის შორს მყოფი, სადღაც შენს იქით იყავი მუდამ შეუშიშარი, ნუ მოისურვებ სხვა ქვეყნის ამინდს, იყავი მუდამ ასე წარმტაცი, |
|
რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს,
რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები! იცოდე, როცა სხვას შეიყვარებ, ამ სიყვარულზე ვესაუბრები. ვეტყვი თუ როგორ გვიყვარდა ძველად ვეტყვი: რა მწვავდა, რა სატკივარი, ო... მასაც ვეტყვი, ვეტყვი ყველაფერს, ო... მასაც ვეტყვი, ძვირფასო ცირა, |
|
აბასთუმანი - ხაბაზთუბანი... მზემ ფანჯრებიდან შემოანათა, ჩემი საწოლი და სასთუმალი, ჩემი პალატა, თეთრი პალატა. ჩემი სიმღერის ეშხით მიმქრალი ქერათმიანი ექიმი ქალი, კელაპტარივით ჩემთვის დამწვარი და სანუკვარი სიკვდილის დღემდე... კვირაში ერთხელ თეთრი საცვალი, მოხეტიალე ცხოვრების შემდეგ... სანთლით შუაღამის აკელაპტრება და გატეხილი სიცხის საზომი... წევხარ, ოცნებობ და გენატრება, ოდაში რომ სდგას, ის ხის საწოლი, განა ოდესმე დამავიწყდება აბასთუმანში თავდავიწყება? თეთრ მაგიდაზე წიგნების გროვა, ცისფერ ვაზაში ნაძვის რტო მწვანე, ოცნება: თბილისს წასვლის დროც მოვა, მიიწურება აგვისტო მალე! აბასთუმანი - ხაბაზთუბანი... მზე ფანჯრებიდან მოიპარება, ჩემი საწოლი და სასთუმალი, თავდავიწყება და ნეტარება. |
|
დაღონებული და მარად სუსტი,
სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა. დღესაც შორეულ მეგობარს უცდი, მაგრამ მან მოსვლა დაიგვიანა. მახსოვს, ცრემლები შენ თვალს უვლიდა, მიხვალ როიალთან და როგორც გიჟი სარკესთან ზიხარ და ფიქრობ სხვაზე, შენი ლოდინი სანამდი დასტანს, ოთახში ზიხარ შენ, ავადმყოფი, დაღონებული და მარად სუსტი, |
|
ფერმიხდილი ქალი გაეშურა ვაჟთან. და საღამო მკრთალი სიზმარივით გაჩნდა. გადაეშვა ქარი სიჩუმეა სულის აელვარდა გუშინ ყოველივე მორჩა მწუხარებას მალავს |
|
წამი აღმაფრენის და ფიქრი ნაჩვევი. ღმერთო! გამაფრინე და ქრისტე მაჩვენე. ხელს მაღლა აგიშვერს ნეტავ ზღვის ძახილზე მიმაქვს პანაშვიდი, |
| შესვლის ფორმა |
|
| ძებნა |
| კალენდარი | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ჩვენი გამოკითხვა |
| საიტის მეგობრები |
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |