მწუხარება ნაკეცი გაზაფხულზე დაგეძებს,
შენს უმანკო ბაგეზე დაბინავდნენ ლოცვები. საოცრების ლანდები შენს წინ გლოვას ანთებენ, როგორც ბრილიანტები საიდუმლო ოცნებით. შუაღამის ვედრება სამრეკლოსთან ბერდება, აკანკალდა არმაზი, უნაზესი გამმაზე, განშორების წამებში ჩაქრებიან სანთლები, როცა ქარი იწყება, გადვიქცევი ფიქრებად, მწუხარება ნაკეცი გაზაფხულზე დაგეძებს, |
თეთრი ხაზებით დავეწევი სასტიკ ზმანებას, დაისვენებენ ქიმერებზე ჩემი ცოდვები. შენს მიმქრალ სახეს შემოდგომა მე არ მანებებს და აქ, თბილისში, თვით მათხოვარს შევეცოდები. მე ეს შუადღე გამაოცებს თავის ლოცვებით, ანთებულ გრძნობით ავაკივლებ ცრემლებს თვალებში, კვირის წირვებში ცოდვილ ტაძრებს ასწევენ მკვდრები, |
ისევ სიშორის ცეცხლი მიზიდავს, არ მინდა გული სამარეს მივცე. მე ხომ მინდოდა გასვლა მიწიდან, მე ხომ მინდოდა გაფრენა ცისკენ. იქ უხილავი მხარე მიცდიდა იმ პლანეტებზე ფიქრი მიმძიმდა ისევ სიშორის ცეცხლი მიზიდავს, |
საღამო ამნაირ სახის დარდივით გაჩნდება ისევ. დაო, ვგრძნობ გრიგალის ძახილს, დაო, ვგრძნობ წამების მიზეზს. გათავდა ცრემლების თოვა, და ირგვლივ სამარეს უვლის ეს მხარე ღამდება, რადგან მე წავალ სხვანაირ სახით, |
ახლა არის ივნისი, ახლა გვიან ღამდება. მაგონდება ბავშვობა. ეს ცა მაშინ სხვა იყო! ამ მაღლობზე ველოდი ქრისტეს გამოცხადებას... მერე თეთრმა სიჩუმემ ის იმედი წაიღო. ახლა დედის აჩრდილი დებს და მამას მაბარებს, ახლა იქნებ ჭორებიც მომედება ტალახად: თუმცა თვალებს ცეცხლიანს არ ეტყობათ დაღალვა, ახლა მინდა ამ მზეში იმედები გახშირდეს |
გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი. სული საზღვარს გადასცილდა ფრენით, ცამდე წვდება ღამეების სიგრძე, წინ მეშლება სხვა ოცნების არე, გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, |
ვარ ასე მოღლილი და სახედამწვარი და ყოველი ღამე - ეს ჩემი ლოდია. მე მივალ ბაღისკენ, გათავდა ზამთარი და უფრო ნათელი დღეები მოდიან. მე ბევრჯერ მქონია დარდი იშვიათი, და მგონია ბედი ქარში დამარხული, |
მე შენს კალთებზე სიმშვიდეს ვეძებ, ვეღარ გავუძელ მღელვარე თბილისს. ახლა თოვლივით ვილევი მზეზე და მომდევს ქარი შორი აპრილის. ყრუ მდუმარებას ყოველმხრივ ისვრის ო, ლოცვით სული აქაც აივსო, ავალ კიბეზე და მე მივმართავ ღამდება ასე, დაეცა წვიმა, ახლაც სიმშვიდე არ მეკარება, |
არ მახსოვს გუშინ რა გამიხარდა, ახლა იშლება სივრცე ნახული. ეს ბაღი შარშან ძლიერ მიყვარდა, აქ დავდიოდი მთელი ზაფხული. და იბადება ყოველთვის კითხვა: - კმარა ტირილი, ცრემლი მეყოფა! მახსოვს ამ ბაღში ვფიქრობდი დიდხანს, როს ჩამოვშორდი ძვირფას მეგობარს. იშლება ზეცა ბევრჯერ ნახული, ისევ სივრცეა, არსებობს მიწა. აქ დავდიოდი შარშან ზაფხულში, მერე ეს ბაღი მე დამავიწყდა. არ მახსოვს, გუშინ რა გამიხარდა, ახლა იშლება სივრცე ნახული. ეს ბაღი შარშან ძლიერ მიყვარდა, აქ დავდიოდი მთელი ზაფხული. |
არ ვხედავ ღრუბელს, არ ვხედავ ნისლებს, ჩემთან ახლოა ეს ერთი ნუში. და იმ ადგილას მივედი ისევ, სადაც მთელი დღე ვიყავი გუშინ. აქაც გაისმის ქარის გოდება, ქარია გარეთ, ქარია სულში. დღესაც მეწვია და არ მშორდება ფიქრი, რომელიც მტანჯავდა გუშინ. დღეს ჩემი ბედი ქარიშხალს მისდევს, რა უცებ შეწყდა ხმაური ქუჩის. და იმ ადგილას ვოცნებობ ისევ, სადაც მთელი დღე ვიყავი გუშინ. |
შესვლის ფორმა |
|
ძებნა |
კალენდარი | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
ჩვენი გამოკითხვა |
საიტის მეგობრები |
სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |